"Są pożegnania, na które nigdy nie będziemy gotowi. Są słowa, które zawsze wywoływać będą morza łez i są takie osoby, na myśl o których zawsze zasypie nas lawina wspomnień..."

Śp. WIESŁAWA MARIA OGÓREK

Urodzona w Kowlu, 25 marca 1941 roku, zmarła w Kochanowicach, 31 lipca 2020.
Od roku 1945. związana ze Śląskiem. Absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Lublińcu, w latach 1958-1963 studiowała na Wydziale Filologiczno-Historycznym w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Magister filologii polskiej. Swą przygodę ze szkołą rozpoczęła w 1963 roku. Zatrudniona w Technikum Hutniczym w Zawadzkiem na stanowisku nauczyciela języka polskiego i historii. Nauczała także w Wieczorowym Technikum Hutniczym dla Pracujących przy Hucie im. Gen. Świerczewskiego, Zespole Szkół Hutniczo-Mechanicznych Huty "Andrzej" i Zespole Szkół Zawodowych w Zawadzkiem.
"Dzięki bezpośredniemu i wyjątkowemu usposobieniu jest szczególnie lubiana przez młodzież i grono nauczycielskie" - możemy przeczytać w jednym z dokumentów oceniających pracę tej wybitnej zawadczańskiej polonistki.
Była wieloletnim opiekunem Szkolnego Koła Recytatorskiego, twórczynią wielu niezapomnianych inscenizacji i akademii, wychowawcą, pedagogiem, nauczycielem. Stale doskonaliła się, przechodząc przez kolejne etapy nauczycielskiego awansu. W 1967 r. zdała egzamin kwalifikacyjny, w 1972 została nauczycielem dyplomowanym, a dwa lata później Kurator Okręgu Szkolnego w Opolu powołał p. Wiesławę Ogórek na stanowisko profesora szkoły średniej. Ukończyła Studium Podyplomowe w Opolu (1976) oraz Studium specjalne z języka polskiego dla nauczycieli szkół ponadpodstawowych (1987).
Wielokrotnie nagradzana za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej - m. in. Nagrodami Ministra Oświaty i Wychowania (1974), Dyrektora Zespołu Szkół Hutniczo-Mechanicznych Huty "Andrzej" w Zawadzkiem. Uhonorowana Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984).
1 września 1995 roku pani Wiesława Ogórek przeszła na emeryturę, ale definitywnie nie zakończyła współpracy z zawadczańską placówką. Kontynuowała ją, przygotowując kolejne roczniki do egzaminu dojrzałości, aż do 2000 roku.

Nauczycielka, polonistka, autorytet. Wzór do naśladowania dla młodych nauczycieli, koleżanka z pracy, przyjaciółka... Pani Wiesia...
To niezwykła kobieta - pasjonatka czytelnictwa, która zawsze starała się "być na bieżąco", zapoznawać z nowościami wydawniczymi, mimo postępującej choroby oczu, uniemożliwiającej Jej poświęcenie tyle czasu, ile by pragnęła, swemu hobby. Ciepła, otwarta, przyjazna ludziom. Potrafiła słuchać innych, rozmawiać z uczniami, ich rodzicami, ale także z współpracownikami i przełożonymi. To prawdziwa skarbnica wiedzy - erudytka znająca historię miasta, w którym spędziła tak wiele lat, i ludzi, którzy z nim byli związani. Po trosze filozof, historyk sztuki, znawca teatru i literatury, ale przede wszystkim CUDOWNY CZŁOWIEK, który nie zostawił nikogo w potrzebie. Nigdy nie odmówiła pomocy zagubionemu uczniowi! Niezwykła rozmówczyni, której opowieści można było słuchać godzinami...

Taką pozostanie w naszej pamięci.

Dyrekcja i Rada Pedagogiczna

ZSP w Zawadzkiem